Medellin

Vanuit Manizales namen we maandagochtend de bus naar Medellin, de stad waar we misschien wel het meest naar uit hadden gekeken. Een busreis die in normale omstandighededen 5uur duurt, hebben wij nog net in 9uur gehaald. Een blokkade op de hoofdweg zorgde ervoor dat we een berg om moesten rijden. In eerste instantie baalden we natuurlijk maar uiteindelijk hadden we niet te klagen, de natuur in de omgeving van Medellin is namelijk heel erg mooi.

We verbleven in verschillende hostels in de wijk Poblado. In deze wijk zijn de meeste restaurantjes en uitgaansgelegenheden te vinden. Het centrale pleintje van poblado, parque lleras, is opzich een leuk pleintje maar niet de beste plek om na een lange busreis uitgehongerd op zoek te gaan naar avondeten. Na onze veel te dure drankjes opgedronken te hebben besloten we die plek te mijden en zijn we alleen teruggekomen voor de liquorstore. Erg naar onze zin is een liter bier het zuid-amerikaanse fluitje en goedkoper dan een liter water!

Een grote aanrader voor iedereen die naar Medellin gaat is de Real Free Walkingtour in het centrum van Medellin. Het centrum is allesbehalve mooi maar de gidsen zijn geweldig en zorgen er binnen 4uur voor dat je een klein beetje verliefd wordt op medellin. Tijdens deze tour leerden we een Argentijns koppel kennen waar we na de tour de wedstrijd Colombia-Argentinie mee hebben gekeken. Doe zoals de locals en zo zaten we dan ook op de stoep voor de liquorstore met een liter bier en een empañada de wedstrijd te kijken. Het was eigenlijk een rustige avond omdat de Colombianen verloren , des te meer reden voor onze argentijnse vrienden om er toch een lange nacht van te maken.

Na een dag brak in bed te hebben gelegen hadden we de volgende dag weer genoeg energie om de Pablo Escobartour, mede mogelijk gemaakt door Marjos, te kunnen doen. Het was een interessante tour waar we onze energie wel voor nodig hadden. Door een foutje in de boeking waren er te weinig plaatsen in de auto met de engelse gids en zaten wij in een auto met een lieve colombiaanse gids/chauffeur die zijn neefje als tolk mee had genomen. Het lastige was dat zijn neefje zichzelf iets te veel credits had gegeven en wij het eerste half uur vooral bezig waren het gebrabbel, wat niet eens in de buurt van de engelse taal kwam, te ontcijferen. Een gelukje dat er nog wel iets van mijn tijd in Salamanca is blijven hangen en ik uiteindelijk de chauffeur heb kunnen vertalen voor berke, het neefje zat er helaas een beetje voor spek en bonen bij.
La catedral (de zelfgebouwde gevangenis), het huis waar hij is doodgeschoten, zijn graf en alle verhalen maakten het een indrukwekkende tour.

Medellin is een textielstad, vandaar dat er in het centrum heel veel kleding te vinden is. Hele mooie spullen maar ook heel veel nep voor weinig geld. Berke en ik vonden het wel een goed idee nieuwe schoenen te kopen en zochten tussen de volgepakte winkels en kraampjes naar wat goedkoops met goede kwaliteit. We waren zo blij dat we voor een prikkie wat op de kop hadden kunnen tikken dat het een beetje tegenviel toen we hoorden dat het normaal was 20% af te dingen, toch niet zo'n koopje!

Het mocht de pret niet drukken en de volgende dag hadden wij allebei onze nieuwe patas aan. Berke had een leuk plan om met de kabelbaan omhoog te gaan voor het mooie uitzicht en vervolgens een wandelingetje te maken boven op de berg in een natuurgebied. Erg leuk idee, alleen wisten wij niet dat de paden bestonden uit de wortels van bomen die samen een irrigatiesysteem vormden. Niet geheel onwaarschijnlijk, het was immers midden in het regenseizoen, begon het te regen en stonden wij verdwaald, met onze nieuwe schoenen tot onze enkels in de modder in een steeds groter wordende stroom regenwater.

Na een spannend half uurtje vonden we uiteindelijk de goede stroom water en dus ook het eindpunt van de wandeltour. Kletsnat maar blij dat we voor het donker uit het park waren gingen we de lift in. Snel douchen en de stad in om deze geweldige dag goed af te sluiten.

Berke had op een terrasje waar we zaten alweer snel vrienden gemaakt, een 42-jarige kunstenaar die ons graag de beste plekken van medellin wilde laten zien. De man bleek aardig wat connecties te hebben en zo konden we overal gratis naar binnen, ideaal! Ondanks dat het vreemd is dat straatverkopers net zo makkelijk cocaïne verkopen als een pakje kauwgom en agenten een oogje dichtknijpen als mensen op straat wat cultuur staan te snuiven, vonden we het uitgaansleven minder heftig dan verwacht. Na een gezellig weerzien met onze bff uit havana was het na een week toch tijd om afscheid te nemen van Medellin.