In de folder van het Picacho Peak State Park werd aangegeven dat het beklimmen van de berg een uurtje of 4 tot 5 zal kosten, dus het verbaasde me nogal om na een paar honderd meter omhoog te zijn gelopen van twee mannen die op de terugweg waren te horen te krijgen dat ze er 'een uurtje' over hadden gedaan om boven te komen.
Ze zagen er ook bijzonder fris uit, in gewone kleding waar geen zweetplekje op te bekennen viel, terwijl ik er natuurlijk weer uitzag alsof ik voor een Everest-toppoging ging, compleet met rugzak-met-waterreservoir en alle andere bergbeklimmer-parafernalia.

Maar verdomd, na een bijzonder pittige klim waarna ik geen droge draad meer aan het lijf had bereikte ik het zadel, waar een plaquette stond met informatie over de berg. Even verderop liep aan de andere kant een pad steil naar beneden, maar daarmee zou ik aan de andere kant van de berg belanden, dus het was rechtsomkeert en terug naar de auto.

Eenmaal bij het Rangerstation kijkt de dienstdoende parkwachter me verbaasd aan en vraagt waarom ik alweer terug ga. Als ik hem uitleg dat ik de berg heb beklommen en het zadel en de plaquette noem, blijkt dat dit slechts het 'halfway point' is. Het pad wat naar beneden liep gaat aan de andere kant over in het laatste en zwaarste stuk van de beklimming, recht naar de top.
Dat is even een teleurstelling, maar ik besluit ter plekke om over een paar dagen terug te komen voor een 2e poging.