Aangezien mijn carrière in het Onderwijs gelukkig bijna ten einde is en ik bij thuiskomst mijn oude stiel van verpleegkundige weer hoop op te pakken, ga ik vandaag naar Phoenix om een paar scrubs te kopen. Ik zag een paar dagen geleden een meisje in de Walmart met een gaaf uitziend medisch uniform en van haar krijg ik het adres van 'Uniform Destionation', een speciaalzaak voor medische kleding.

Phoenix blijkt een erg drukke stad, maar gelukkig ligt de 'Phoenix Mall' aan een van de afritten van de centrale highway en is het winkelcentrum zelf een oase van rust.
Het blijkt even zoeken in de vele merken en maten, maar na een uurtje heb ik twee mooie verplegersuniformen gescoord, voor een belachelijk lage prijs.

Vandaag ook een echte ‘crop duster’ aan het werk gezien, een klein geel vliegtuigje wat naast de snelweg het gewas aan het besproeien was. Ongelofelijk hoe zo’n vliegtuigje op de meter kan keren en wenden.
Dit zou in Nederland van zijn leven niet mogen, was het niet vanwege de insecticide, dan wel vanwege het gegeven dat het vliegtuigje zo’n 50 meter van en 20 meter boven de voortrazende auto’s zijn kunsten uithaalt.
Op de terugweg de ‘man met hond en aanhangwagen’ een fles water gebracht en 5 dollar. Gevraagd waar het bij hem mis was gegaan bleek hij aannemer te zijn geweest, versleten rug en daarna ging het verder bergafwaarts.
Een stuk van zijn levensverhaal kwam enigszins ongeloofwaardig over, zo zou hij burger-majoor bij de ‘Marines’ geweest zijn, maar om zijn burgerschap geen pensioen daarvan te ontvangen, was zijn zoon een beroemde footballspeler en had hij zijn aannemersbedrijf aan een vriend gegeven. Zo stonden er nog een aantal items op de lijst die hij waarschijnlijk zo vaak had verteld dat voor de waarheid door konden, maar het gegeven dat hij al 18 jaar op straat leefde was indrukwekkend genoeg.
Zijn hond was zijn grootste verantwoordelijkheid en dat stukje geloofde ik zeker.