Na Holbrook volgen we een stuk van de oude Route 66, waarbij de informatie uit het E-book achter blijkt te lopen op de realiteit; een aantal bezienswaardigheden blijkt inmiddels al voorgoed zijn deuren te hebben gesloten.
Het rijden over dit soort routes maakt me altijd wat melancholiek, om met Sonneveld te spreken. Met het openen van nieuwe, betere en bredere highways raakte de '66' obsoleet en raakten de neringen langs deze weg hun klandizie voorgoed kwijt.
Soms wordt er teruggevochten, zoals in Williams, het laatste stadje wat door de komst van de nieuwe weg werd gepasseerd, maar waar bewoners met succes de 'Route 66' in leven houden.
Uiteindelijk zal het meeste verdwijnen, ook nu was het zoeken naar stukjes van de route, soms niet meer dan een paar miles, of een stuk asfalt parallel aan de nieuwe weg.

Natuurlijk moest er gestopt worden in Winslow, hoewel Rien geen flauw benul had wie de Eagles waren en waarom wij ineens "I'm standing on a corner in Winslow, Arizona, such a fine sight to see. It's a girl my Lord, in a flatbed Ford, slowing down to take a look at me" begonnen te zingen.

Het liedje heeft Winslow in ieder geval zijn 'corner of fame' gebracht, want alle zaken op het beroemde kruispunt draaien inmiddels op het gegeven dat een Eagles-lid daar heeft staan flirten met een imaginaire dame achter het stuur van een pick-up truck.

We besluiten Flagstaff links te laten liggen en in Holbrook voor een of meerdere dagen het kamp op te slaan. Rien is nog steeds niet helemaal fit en Muriel, die de weken voorafgaand aan de USA-reis bijna constant ziek is geweest, kan ook wel een tempovertraging gebruiken.