De bus naar Puerto Iguazu, de Argentijnse kant van de watervallen, was geen succes te noemen. 20 uur in een bus met stoelen die nog geen graad konden kantellen, we zaten er niet op te wachten. Gelukkig zaten er twee Belgische meisjes voor ons die al 18 uur in de bus zaten toen wij opstapten, dus ons leed bleek maar relatief. Eenmaal aangekomen hebben we de eerste dag uitgerust en wat gedronken met onze nieuwe Antwerpse en Gentse vrinden.

De volgende dag stonden we vroeg op, samen met onze Belgische wederhelften, om als eerste het nationaal park van Iguazu in te kunnen. Om half 8 stonden we al te wachten voor de deur om de eerste te zijn die binnen konden. Eenmaal binnen namen we direct het treintje naar het bovenste station van de watervallen: Garganta del Diablo, de keel van de duivel. Je loopt over een loopbrug van twee km naar een uitzichtpunt dat kijkt over de grootste waterval die het park rijk is. Vanaf het treinstation zie je al een gigantische wolk van water opstijgen en met elke meter hoor je het kabaal van de tonnen water die van de rotsen afkomen toenemen. Eenmaal aangekomen op het uitzichtpunt is het prachtig: overal waar je kijkt zie je watervallen en word je kletsnat van het opspattend water. Na een half uurtje dit nieuwe wereldwonder aanschouwd te hebben en onze weg gewrongen te hebben door de hordes chinezen namen we het treintje terug naar beneden. Eenmaal beneden namen we het pad dat loopt langs de onderkant van de watervallen, vanwaar je een goed uitzicht hebt over het totaalplaatje. Vanaf de onderkant van de watervallen heb je de mogelijk heb met een speedboot de rivier op te gaan en onder (!) de watervallen door te varen. Natuurlijk hebben we dit gedaan en dit was een onvergetelijke ervaring. De boot maakt twee rondjes, het eerste rondje stopt hij een aantal meter voor de watervallen vanwaar je foto's kunt maken, het tweede rondje vaart hij onder de watervallen door en word je kletsnat. Er worden waterdichte tassen uitgedeeld waarin je telefoons en camera's kunt stoppen zodat dezen niet kapot gaan. Op het laatste moment bedachten wij ons dat het ook wel een goed idee was om onze schoenen in deze tas te doen. Dit was geen geweldig idee: op het moment dat ik de tas open heb en onze schoenen erin wil stoppen besluit de kapitein vol gas te geven. Met de tas die helemaal open staat met onze camera en telefoons erin varen we recht op de gigantische watervallen af. Ik bereid me al op het ergste voor en ga ervan uit dat we binnen 1 minuut geen werkende electronica meer hebben. Met de tas geïmproviseerd opgevouwen tussen mijn bovenbenen en buik varen we onder de watervallen door en rollen de golven over de boot heen. Wonder boven wonder (achtste wereldwonder?) overleven al onze spullen het en kunnen we toch nog spreken over een geslaagde boottrip.

Na het bezoek aan Iguazu nemen we alweer afscheid van onze Belgische vrienden (ze hebben een busreis gehad van 38 uur voor een bezoekje van één dag aan Iguazu, gevolgd door een busreis van 18 uur naar Buenos Aires!) en maken wij ons klaar voor ons vertrek de volgende dag naar het laatste land van onze reis; Brasil!