Al ver voordat we afzonderlijk van elkaar richting de States afreisden waren er al afspraken gemaakt over wat er met onze geliefde Ellie zou moest gebeuren, mocht ze onverhoopt tijdens onze afwezigheid komen te overlijden.
De berichten uit Nederland bleven gedurende onze reis geruststellend, hoewel steeds verder 'weg' bleef haar toestand stabiel.
Echter, toen we nog maar net een beetje de jetlag van ons hadden afgeschud ging het ineens hard achteruit met Ellie, en nadat er besloten was verder niets levensverlengend meer te ondernemen overleed ze in de nacht van 13 september met Rien aan haar zijde.
Muriel vertelde dat haar moeder zich altijd zorgen had gemaakt over haar hart, maar evenzogoed bleef haar hart nog 4 dagen nadat alle vocht en voeding was gestopt rustig doorkloppen, tot de laatste slag.
We hebben haar na het overlijden 's nachts met de familie verzorgd en enkele dagen later naar het crematorium in Schagen gebracht, waar we tot het allerlaatste moment bij haar zijn gebleven.

Hierna brak een drukke periode aan, vooral voor mij, met de BIG-herregistratiecursus, nog wat schijnbewegingen op school, de stageperiodes bij de Gollards en op de Muy. Daarbij het oeverloze gesteggel met de verzekerings-maatschappijen over de gemaakte ziekte- en andere kosten, die uiteindelijk deels gewonnen werd en deels verloren. Al met al een forse extra kostenpost, ondanks de peperdure polis.

Ook was er ook nog wel een 'stukje verwerking' van de vreemd verlopen USA-2017 trip. Ik betrapte mezelf erop constant te lopen zoeken naar verklaringen en excuses, maar eigenlijk kon het de meeste mensen helemaal niet boeien dat de wedstrijd als zodanig totaal was mislukt.
Wat overbleef waren een handjevol foto's van de paar dagen op de route en een zolder vol met onverkoopbare spullen.

Rien wist enkele weken nadat we terug waren gekomen te melden dat dit zijn laatste USA-trip was geweest.
Het was ook een compleet andere reis dan alle voorgaande; van de twee fietsreizen samen met Muriel naar de korte en lange auto-vakanties met zijn tweeën en de eerste 'family trip' met Rien bleek dat er nu wel wat verschillen in beleving en tempo lagen. Misschien was het door de frustratie van de mislukte wedstrijd, misschien de lange tijd in m'n eentje in Eloy of wat voor reden dan ook, maar er waren wat scherpe kantjes, die gelukkig wegvielen tegen de vele fantastische momenten en ontmoetingen, zodat we gelukkig een hoofd vol goede herinneringen mee naar huis konden nemen.

Als ik nu, alweer bijna een jaar na mijn vertrek naar Canada mijn ogen dichtdoe dan sta ik weer bij het grote hotel in Banff bij de start van mijn fietsavontuur, op de gruwelijke klim door de droge rivierbedding, in mijn kleine tentje aan de rand van het riviertje en zie ik de beer weer de weg oversteken.
Zoveel herinneringen in zo weinig tijd, je vraagt je af wat je had meegekregen als de hele 4500 kilometer lange route was volbracht.
En met de maanden kwam de waarheid langzaam bovendrijven en kon ik niet anders dan de conclusie trekken dat ik de enige was die schuld had aan het mislukken van deze tocht.. Veel te weinig harde voorbereiding, te weinig focus en veel en veel teveel bier. En dat is achteraf gezien meer dan jammer, hoeveel keer krijg je de kans om zo'n tocht te rijden. Vorige maand kreeg ik een korte mail van Auke-Bonne, waarin hij mededeelde dat hij toestemming had van zijn vriendin om in 2019 de tocht te rijden, ditmaal waarschijnlijk als race. Dat deed best wel een beetje zeer.

Bij het afscheid van Jeffery Sharp in Hachita heb ik nog een tijd staan zoeken naar de route zuidwaarts, waar 85 kilometer zuidwaarts de grensovergang bij Antelope Wells de grens aangaf tussen de USA en Mexico en het einde van de Great Divide route. Ik kon hem niet vinden.