Saguaro National Park was een mooie manier om een middag zoet te brengen, een prachtig park en een fijne rondrit in een treintje, want sinds de komst van de grote Amerikaanse auto's en het daarmee gepaard gaande ruimtegebrek op de smalle wegen in het park was dit de enige manier om het geheel te bezichtigen. Tenzij je wilde lopen, maar bij een temperatuur van boven de 40 graden stond dat niet hoog op mijn verlanglijst.

Er bleken talloze cowboy-series in de omgeving te zijn opgenomen, en het zag er ook echt uit als een Hollywood-decor; grote cactussen, snelstromende beekjes, bergen en een strakblauwe lucht. De rondrit ging maar door een klein gedeelte van het park, de rest was alleen te voet toegankelijk.

Onderweg was ik een markante berg gepasseerd met een typische 'M'-vormige top, wat later de 300 meter hoge piek van Mount Picacho bleek te zijn, het middelpunt van Picacho Peak State Park. Dat leek me wel een mooie volgende bestemming, temeer omdat volgens de informatie op Internet bleek dat het beklimmen van de berg 'een mooie, maar loodzware hike' was. En ik was wel een beetje toe aan een succesmomentje.

Na een paar voorzichtige pogingen tot trainen bij '247 Fitness' leek het me ook wel een goed idee om een lesje Spinning mee te draaien. Dus de fietsschoenen schoongemaakt en aangemeld bij Jessica, de instructrice.
Het bleek de nachtmerrie van iedere serieuze Spinning-beoefenaar. Ondanks haar aanstekelijke enthousiasme bakte Jess er bijzonder weinig van. Als eerste ging natuurlijk al het licht uit op een paar Blacklight-TL's na en vervolgens trapte onze voorgangster af met een trapfrequentie waar menige ventilator nog een puntje aan kon zuigen.
Daarna werd het niet veel beter. Naast de fiets, boven de fiets, veel te snel of juist veel te langzaam, geen enkele logische connectie met de muziek, het sloeg aan alle kanten de plank mis. Bij navraag bleek de eigenaar Joe zelf de instructrices op te leiden, wat in dit geval duidelijk geen garantie voor succes was. Na nog een tweede poging met hetzelfde recept hield ik het dan ook voor gezien, maar wel had ik inmiddels weer voldoende energie om iedere dag zelf drie kwartier op de bike te klimmen als tegenhanger voor de overvloedige maaltijden.

Deze week zijn 2 jongens die ik ooit in mijn kickboxingles heb gehad plotseling overleden. Cor Jongejans bleek op Texel dodelijk te zijn verongelukt op de motor en Niels Halsema heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt. Beide zulke supersymphatieke jongens, was er stuk van. ‘The good die young’. Verdomd als het niet waar is.