Close map
/ USA 2017 part 2 - Eloy/Casa Grande

Eloy

United States, 17. August 2017
R loves M
Gisteren is de eigenaar van de 'Golden 9', het restaurant naast het Motel 6, begonnen met de verbouwing van het dak van zijn terras. Best wel bijzonder, want behalve mijn eigen persoon zit er nooit iemand. Het is er ook veel te heet en de enige reden dat ik daar op het terras mijn Modelo Negra's drink is uit pure Hollandse eigenwijsheid.
Maar misschien zag de eigenaar in mij wel de voorloper van een nieuwe trend, hoewel het mij onwaarschijnlijk lijkt dat het storm gaat lopen.

Als ik 's avonds onder het nieuwe terrasdak mijn ijskoude Mexicaanse alcoholische versnapering krijg aangereikt, die speciaal voor mij wordt opgediend in een glas wat ze in de vriezer bewaren, realiseer ik me dat het nog maar een nachtje slapen is voordat mijn lief en haar vader op Sky Harbour Airport landen, waarna we ons gaan opmaken voor het derde en laatste stuk van deze vreemd verlopende Amerika-reis.

En ik ontkom hierbij niet aan de gedacht dat ik er nu al tegenop zie om terug te gaan, ook al duurt het nog wel een paar weken. Ik heb zo langzamerhand binding met deze plek; de hitte, de brandende zon, de vliegen, het stof, de vrachtwagens die de hele dag komen en gaan, en natuurlijk het ‘Love’ benzinestation annex eethuis (Arbys) annex ijssalon (Baskin Robbins).
Eigenlijk is het hier fantastisch, de hele wereld trekt aan je voorbij, de politie en andere hulpdiensten gieren om het halfuur met gillende sirenes voorbij, de supergrote vrachtwagens maken er hun stops en het enige waar je aan hoeft te denken is 'hoe laat zal ik gaan trainen vandaag' en 'waar zal ik eens gaan eten'.

Vandaag ook de slaapzak van de ‘man op de hoek met hond' teruggekregen, een gulle gever had hem een nieuwe tent en een nieuwe slaapzak bezorgd. Vannacht had hij in het leegstaande gebouwtje op de hoek van de kruising gebivakkeerd, omdat hij door de zware regenval van vannacht zijn regulier slaapplaats niet meer kon bereiken.
Hij heet trouwens Will, we hebben ons vandaag officieel aan elkaar voorgesteld. Hoe de hond heet weet ik nog niet, maar ik ben bang om me teveel om het beest te gaan bekommeren, met als risico dat ze straks mee op het vliegtuig naar huis gaat.
Heb er zelfs over gedacht Will mijn visitekaartje te geven in geval er iets met hem gebeurt waardoor hij niet mee voor de hond zou kunnen zorgen, maar dat lijkt me de goden verzoeken.
Ik merk wel dat ik de laatste jaren meer empathie voor dieren dan voor mensen kan opbrengen, uitzonderingen daargelaten.
Maar goed, straks 'USA 2017 - part 3'. Gezien de ongelofelijk klap geld die mijn mislukte project heeft gekost is het wel ‘time to make amends’, dus ik zal mijn uiterste best doen om Mu en Rien een hele fijne bijna-3-weken te bezorgen. Nu gaan we sowieso een heel mooi gebied in, Tombstone, Santa Fe, misschien Taos, in ieder geval weer voldoende ‘cowboys & indians’.
De ‘Divide’ is compleet naar de achtergrond verdwenen, logisch, want uiteindelijk heeft het fietsgedeelte maar een fractie van mijn verblijf in Canada en de USA geduurd. Het vreemde is wel dat ik nog steeds heen en weer wordt geslingerd tussen de geruststellende gedachte dat dit mijn laatste trip is geweest, maar aan de andere kant ben ik al in mijn hoofd een lichtere fiets voor de volgende poging aan het bouwen. Die onrust zal wel blijven. En is er ook altijd geweest.

Het wordt ook bijna tijd om afscheid te nemen van de 247 Fitness en de crew daar, Gabriella, Caitlin, Janey, Cloe, Tanya en Jessica. Dit fitnesscentrum was een beetje de rode draad in 'part 2' en ik zal het missen, het heeft me geholpen om weer in vorm te komen en mezelf een beetje terug te vinden.

Morgen gaar het richting Phoenix en ga ik Muriel en Rien van het vliegveld halen, het is inmiddels meer dan een maand geleden dat we elkaar hebben gezien en dat is langer dan we ooit van elkaar gescheiden zijn geweest.

Oh ja, en de hond van Will heet 'Big Mamma'.

Big Mamma look-a-like

Eloy

That could interest you too

*