De afgelopen dagen tweemaal een moesson-regenbui meegemaakt, het water kwam met bakken uit de hemel vallen. Vannacht wederom, maar dit maal ging de regen vergezeld met enorm onweer, donder en bliksem. Vanmorgen dus na de trainingssessie eerst maar eens gaan informeren bij de dakloze meneer en zijn hond.
Zijn hele spulletje bleek een meter onder water te zijn beland. De tent stond weliswaar op een heuveltje, maar dat heuveltje lag in een dal wat nu is veranderd in een meertje.
Heb hem mijn slaapzak gegeven, dan kan hij in ieder geval de nachten weer door. Hij vertelde dat hij binnenkort op een privé landje mag staan, geregeld door mensen van de kerk, die hem ook een opleiding gaan aanbieden als loodgieter/elektricien. Soms is er dus gewoon licht aan het einde van de tunnel.

Ik mis nog steeds het gevoel in mijn linker wijsvinger, ring- en middelvinger en rechts doet de pink het niet goed. Hopelijk trekt dit nog weg.

De dagen rijgen zich hier langzaam aaneen volgens een vast patroon; ontbijten, trainen, eten, siësta, trainen, eten, TV kijken, slapen. En tussendoor wat boodschappen doen. Geen vervelend leve

Ook nog een unicum vandaag – een fietser! Na bijna 3 weken als schijnbaar enige fietser ooit de Canadese en Amerikaanse snelwegen te hebben bereden nu dus een collega. Eigenlijk niet helemaal, want het was een volwassen man op een kinder-crossfietsje, die ook nog eens al fietsend aan het liften was. Kon hem derhalve niet helemaal voor vol aan zien.

Heb de man op de hoek, vandaag gevraagd hoe het komt dat hij met 11 eigen kinderen (in totaal volgens zijn zeggen 20 kinderen opgevoed) al 18 jaar op straat leeft. Het antwoord hierop kwam zo snel, dat ik geneigd was hem te geloven – hij wilde zijn kinderen niet met de zorg voor hem belasten. Een van zijn zoons was zelfs een jaar of wat geleden met een helikopter vlak bij de plek waar zijn vader altijd staat geland en had hemel en aarde bewogen om hem mee te krijgen. Ging niet door. Lijkt vreemd, zo’n verhaal, maar ik zie het hier wel gebeuren.
Ook huurt hij ieder jaar met Kerst een appartementje van het bij elkaar geritselde geld en laat dan zijn kinderen overkomen en ze vieren feest. Als ze allemaal weer na de feestelijkheden zijn vertrokken moet hij als de sodemieter het appartement uit, omdat het geld dan op is.

Zoals al eerder gezegd is het is hier voor een vegetariër hard werken om het kostje bij elkaar te scharrelen, ik geloof niet dat ik eerder in een gebied ben geweest waar zo weinig keus is voor de vlees, vis- en ander dierlijke product-vermijdende consument. Ik heb zelfs van pure ellende voor het eerst in bijna 30 jaar een Big Mac-meal naar binnen gewerkt, bij de Walmart nog wel, tijdens een aanval van pure hongerflauwte.
En gisterenavond ben ik bezweken voor een hotdog-met-alles-erop-en-eraan bij het mobiele Mexicaanse eetcaravannetje hier tegenover het motel. Na eerst met handen en voeten aan de vriendelijke Mexicaanse kok duidelijk gemaakt te hebben dat ik geen vlees at (‘Pollo? No pollo’. Carne? No carne’, etc.) maar het minst als vleesproduct herkenbare gerecht genomen. Een mens moet wat. Vandaag een poging gewaagd bij de ‘Olive Garden’ en verdomd, die hebben wat echte vegetarische gerechten op de kaart staan.