Vanuit Silver City wordt de reis voortgezet naar Truth or Consequences. Het plaatsje dank zijn naam aan een door de NBC-radio uitgeschreven wedstrijd, waarin een stad die zijn naam zou veranderen in de naam van een door hun uitgezonden radioprogramma (Truth or Consequences...) de eer had daar een uitzending van het programma te mogen hosten. Het stadje Hot Springs won de wedstrijd en heet sinds die tijd dus ToC.
Ralph Edwards, die de radioshow presenteerde, heeft hierna ieder jaar gedurende 50 jaren het plaatsje bezocht op de dag dat ze hun naam veranderden.

We besluiten hier een paar dagen te blijven, Muriel en Rien zijn verre van fit en het hoge tempo van de reis breekt ze een beetje op. En de Desert View Inn, gerund door een Engelsman die Hans heet, is heerlijk rustig en de hoofdstraat van het dorpje was vroeger een deel van de beroemde 'route 66'.
Hans is een bijzondere man, die eigenlijk ook helemaal niet Hans heet, maar deze bijnaam heeft gekregen toen als als muzikant (accordeonist) in Duitsland zijn brood verdiende. En waar het motel zelf blinkend schoon is, lijkt de balie en het kantoortje van het motel wel een uitdragerswinkel, met muziekinstrumenten, geluidsapparatuur en een hele oude hond die daar behoorlijk ligt te verharen.

Hans dringt erop aan dat we de 'hot springs' bezoeken, maar daar zijn we nooit aan toegekomen. 's Avonds nuttigen we een hapje in de Pizza Hut, ook weer een nieuwe ervaring. Het restaurant is net gerenoveerd en we worden er als royalty behandeld door een zeer sympathieke waiter.

Rusteloos als ik ben ga ik op zoek naar een gym, en naar blijkt heeft de dochter van Hans verkering met de zoon van de eigenaar van ToC's enige sportschool, dus gewapend met handdoek en liftingbelt ga ik op zoek naar het fitnesscentrum. Dat bleek een beetje een groot woord voor een uit de kluiten gewassen huiskamer met een bijzonder assortiment aan niet bij elkaar passende fitnesstoestellen, maar 'beggars can't be choosers'.
Na een kwartiertje komt de eigenaar de contributie innen, een aardige man die onder het zaagsel zit, dus duidelijk niet alleen van de inkomsten van het fitnessgebeuren afhankelijk is. Gelukkig maar, zou ik zeggen.

Ik krijg de code van de voordeur en kan de komende dagen gaan en staan waar ik wil. De gym heeft trouwens een naam om jaloers op te zijn: 'the House of Pain'.

Voor de volgende maaltijd rijden we naar Williamsburg en eten daar in wat nog het meest lijkt op een voormalige school, de 'Dusty Cowboy'. Rechtoe-rechtaan-maaltijden, dus het is voor de vleeslozen weer even zoeken, maar we krijgen huevos rancheros (ook al is het geen ontbijt-tijd meer) en het is er gezellig.

Omdat Rien nog geen cent heeft uitgegeven, wat voornamelijk te wijten is aan het gegeven dat zijn creditcard al in Nederland dienst weigerde en hier in Amerika ook niet functioneert, mag hij op mijn kosten een paar spijkerbroeken kopen bij Cherrills Western Apparel en met een paar fraaie Levi's in de tas verlaten we na een uurtje de winkel.